Πέρα από το εύκολο και γενικευμένο ανάθεμα (με συνισταμένη την άξεστη, ακαλλιέργητη, ασεβή κι ανίκανη διαχείριση των διάσημων και πολύτιμων έργων τέχνης από τους δημόσιους φορείς), μήπως να το δούμε κάπως αλλιώς;
Ότι, δηλαδή, το Υπουργείο Προ-Πο δημιούργησε την απόλυτη φάρσα: απρόθετη, φυτεμένη στην καρδιά της ίδιας της πραγματικότητας και γι αυτό πολύ πιο καταλυτική στη σημασία της από κάθε προσχεδιασμένη φάρσα. Σαν σε Καταστασιακό Παιχνίδι Γεγονότων, κατάφερε να προκαλέσει διάβρωση πολλαπλών πεδίων:
– Καταρχήν στο ίδιο το επικοινωνιακό θέαμα αυτοπροβολής που είχε στήσει παρουσία υψηλά ιστάμενων δημοσίων προσώπων, αντι/δια-στρέφοντας τη συγχρονισμένη και υπαγορευμένη ενημέρωση που απολαμβάνει η χώρα τον τελευταίο χρόνο.
– Εν συνεχεία, συμβάλλοντας στην αποκαθήλωση της Αύρας του έργου τέχνης. Ούτε ο ίδιος ο Walter Benjamin θα μπορούσε να φανταστεί ότι δεν θα ήταν η αέναη αναπαραγωγή των τεχνικών εικόνων αλλά οι υπάλληλοι κάποιου άσχετου με το θέμα υπουργείου μιας μικρής-στο-μέγεθος-μεγάλης-στη-δόξα χώρας έναν αιώνα μετά. Αρκούσε ένα ακατάλληλο ραφάκι και γυμνά χέρια πάνω στο σώμα του έργου για να ενυλωθεί εν τη καταλύσει του ένας από τους πιο μεταφυσικούς όρους που έχουν στοιχειώσει τη διανόηση της Τέχνης και να εξισωθεί ο πίνακας με τη μεταχείριση λοιπών ανυπόληπτων έργων που η Ιστορία τους στέρησε το δικαίωμα στην Αύρα (προς έμμεση δικαίωση του Benjamin, ωστόσο, οι τεχνικές εικόνες ήταν εκεί για να καταγράψουν και αναπαράγουν το συμβάν).
Αυτή η βεβήλωση του αβεβήλωτου προκάλεσε δικαιολογημένα τον αποτροπιασμό πολλών ειδικών αλλά και γενικά ευαισθητοποιημένων φιλότεχνων υποκειμένων, αποτροπιασμό που εκφράστηκε ποικιλοτρόπως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ΜΜΕ. Αποδέκτης το Υπουργείο Προ-Πο, το Υπουργείο Πολιτισμού και το ελληνικό Δημόσιο εν γένει, που όμως δεν είχαν ακόμα ολοκληρώσει τη φαρσική πράξη: έμενε να καταδείξουν την συνεπώς κι επιμελώς καλλιεργημένη διάσταση Τέχνης και Ζωής. Διάσταση που δύναται να εξεγείρει υποκείμενα κατά της κακομεταχείρισης του μοναδικού, πολύτιμου έργου τέχνης αλλά όχι κατά των βεβηλώσεων μοναδικών σωμάτων από εξειδικευμένους υπαλλήλους του Υπουργείου Προ-πο, ίσως γιατί αυτές επιτελούνται με προστατευτικά γάντια (+γκλομπ κι εξελιγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό). Απέναντι στους αναίτιους ξυλοδαρμούς και προσαγωγές, τα κατασκευασμένα κατηγορητήρια, την κάθε είδους λεκτική και φυσική κακοποίηση και κατάχρηση εξουσίας, τις συσσωρευμένες καταγγελίες, τις Ε.Δ.Ε. που εκκρεμούν στο διηνεκές, τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους που αιτιολογούν όλα αυτά όταν δεν εξηγούν τα “κόλπα” σε νυν και μελλοντικούς γυναικοκτόνους, τα σπάνια έργα Τέχνης σαν να γίνονται παραισθησιογόνο συννεφάκι που παραλύει νευρώνες και κριτικό λόγο. Ο εθισμός στην καθαρή Αύρα μοιάζει να μετατρέπει το Κοινωνικό σε ενοχλητική χάβρα.
Ίσως αυτή η φάρσα να μην έχει τελειώσει ακόμα: ένας Πικάσο που κλάπηκε από Εθνική Πινακοθήκη, που έμεινε -σύμφωνα με το επίσημο σενάριο- κρυμμένος σε κάποια ρεματιά κι εν συνεχεία βεβηλώθηκε σε δημόσια προβολή δύναται να γίνει το σύμβολο της ακατάλυτης Αύρας. Έτσι κι αλλιώς, το Υπουργείο Πολιτισμού μοιάζει να έχει κατανοήσει ότι η Αύρα και όλη η μεταφυσική της Τέχνης είναι μια κατασκευή, έστω κι αν ενίοτε χρειάζεται λίγο τσιμέντο για τη συγκόλληση των αρμών της. Μοιάζει να έχει κατανοήσει, επίσης, ότι η κατασκευή αυτή ‒με την όποια μεταφυσική της επένδυση‒ εξαργυρώνεται κάποια στιγμή σε πολύ πραγματικά ταμεία. Οπότε, πού ξέρεις, μπορεί ο Πικάσο της αναστηλωμένης αύρας να είναι το λάβαρο στην επόμενη πασαρέλα-σύμπραξη με φόντο ανακαλλωπισμένα μνημεία. Αρκεί να μην ξαστοχήσει η Προστασία αυτή τη φορά.
.