Η μελαγχολική ελλειπτικότητα της εικονοποιίας του Stéphane Charpentier

“Coming Soon Very Sad” διαβάζουμε σε ένα γκραφίτι που διακρίνεται σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες του Stéphane Charpentier. Δεν είναι ούτε ο έντονος κόκκος ούτε η νυχτερινή ασπρόμαυρη λήψη τα στοιχεία εκείνα που την καθιστούν χαρακτηριστική. Αλλά είναι ακριβώς οι συνδηλώσεις της παραπάνω φράσης, που φαίνεται να διαποτίζουν το σύνολο του φωτογραφικού έργου…

Η φωνή του Αντώνη: ένα οικογενειακό πορτραίτο

Το οικογενειακό αρχείο αποτελούσε ανέκαθεν την κυριότερη αναφορά του φωτογραφικού μέσου για την πλειονότητα των ανθρώπων, καθώς τα υπόλοιπα φωτογραφικά αντικείμενα (διαφημίσεις, ρεπορτάζ κτλ) αφορούσαν στον κλάδο των επαγγελματιών. Στον πυρήνα του δεν βρισκόταν τίποτα άλλο από το ίδιο το κέντρο του μέσου, η δυνατότητα ικανοποιητικής περιγραφής των πραγμάτων, όπως αυτά υπήρξαν − κάποτε. Ποια…

Documenta 14, μαθαίνοντας…

Αναδημοσιεύουμε εδώ, από τη σελίδα akea2011.com, την εισήγηση του συγγραφέα Σάββα Μιχαήλ, στην εκδήλωση με τίτλο «Η σύγχρονη τέχνη στην εποχή της κρίσης: με αφορμή την Documenta 14», που έλαβε χώρα στην 5η Συνάντηση Νέων Αρχιτεκτόνων στον ξενώνα Στάμου Στούρνα, στην Άλλη Μεριά Πηλίου, στις 20 Αυγούστου 2017. . . Το τέλος της Μητρόπολης …bit verni…

Documenta 14 – Allan Sekula, Το Σχολείο είναι Εργοστάσιο

«… Έχω αρνηθεί εσκεμμένα να διαχωρίσω τη φωτογραφία από µια έννοια καθήκοντος. Ένας φωτογραφικός Λόγος είναι ένα σύστηµα µέσα στο οποίο η κουλτούρα χαλιναγωγεί τις φωτογραφίες βάζοντάς τες στην υπηρεσία ποικίλων αναπαραστατικών καθηκόντων. Οι φωτογραφίες χρησιμοποιούνται στην πώληση αυτοκίνητων, εις ανάµνησιν οικογενειακών εκδρομών, για να εντυπώσουν εικόνες επικίνδυνων προσώπων στη µνήµη προϊσταµένων ταχυδρομείων, για να…

Οι τόποι της βίας και η βία του τόπου

Σκέψεις για την αμφίσημη συμβίωση μνήμης και λήθης στον αστικό ιστό με αφορμή την έκδοση με τις φωτογραφίες του Πάρι Πετρίδη και τα κείμενα του Σάκη Σερέφα, ΕΔΩ: Τόποι βίας στη Θεσσαλονίκη, Άγρα, Αθήνα 2012.[1] . . Η απωθημένη συνήθως μνήμη της βίας και του θανάτου βρίσκεται στο επίκεντρο του βιβλίου του φωτογράφου Πάρι Πετρίδη…

Το Δικό μου Άγνωστο (My Own Unknown) (2014-)

Το έργο της Dragana Jurišić «Το Δικό Μου Άγνωστο» (My Own Unknown), που βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2014, ξεφεύγει με συναρπαστικό τρόπο από τα όρια ενός συμβατικού φωτογραφικού πρότζεκτ. Η Νατάσσα Χριστιά έγραψε ένα κείμενο που αποπειράται να προσεγγίσει τις πλευρές του και τις σχέσεις τους το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στα αγγλικά στο 1000Words.…

Οι Άγιοι ενός πολέμου δίχως τέλος

Άγιοι. Και Αγίες. Μάρτυρες. Αυτόπτες μάρτυρες του πολέμου. Όχι μόνο αυτού που τα αφεντικά του πλανήτη εξαπολύουν κάθε στιγμή. Αλλά, κυρίως, ενός πιο διαχρονικού πολέμου ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, ανάμεσα στις τάσεις απελευθέρωσης και στις τάσεις υποταγής, που υπάρχουν γύρω μας και μέσα μας. Ενός πολέμου που αφήνει πιο βαθειά σημάδια από τις…

Ο ακινητοποιημένος χρόνος καθ’ εαυτόν

Τον Μάιο του 2016 εγκαινιάστηκε στο Centro de Arte Alcobendas στη Μαδρίτη η ατομική έκθεση φωτογραφίας του Γιάννη Καρπούζη Parallel Crisis σε επιμέλεια του ιδίου και της Maira Vilella. Η έκθεση έλαβε χώρα στο πλαίσιο του φεστιβάλ PHotoEspaña 2016, ενός από τους σημαντικότερους θεσμούς διεθνώς σχετικά με τη φωτογραφία, και έρχεται ως συνέχεια του βραβείου Descubrimientos…

Βλέποντας τις “Εικόνες μιας άλλης Ευρώπης” του Κ. Πίττα

«Από το 1985 έως το 1989 ο Κωνσταντίνος Πίττας ταξίδεψε στην Δυτική και Ανατολική Ευρώπη, σε 17 χώρες, φωτογραφίζοντας σκηνές δρόμου και από τις δυο πλευρές του Τείχους […]Σκοπός του ήταν να δείξει πως κοινός τόπος της διηρημένης Ευρώπης ήσαν οι ίδιοι οι πολίτες της και η καθημερινότητα της ζωής τους, ανεξάρτητα από τον «κόσμο»…

Η σιωπηλή προπαγάνδα της αδιαφορίας

Υπάρχουν δημιουργοί σε όλες τις μορφές της τέχνης, που όπως σε διάφορες εποχές, έτσι και στη σημερινή, θεωρούν βασικό συστατικό του έργου τους, όχι απλά το να εμπεριέχει ένα κοινωνικό και πολιτικό μήνυμα, αλλά το να δηλώνει μια ξεκάθαρη πολιτική θέση. Οι δημιουργοί αυτοί βάζουν στη σφαίρα της κριτικής και της αξιολόγησης, όχι μόνο το…