Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει τον προσδιορισμό αυτής της δουλειάς ούτε και την τελική της παρουσίαση, ίσως με τον καιρό το μαύρο αντικατασταθεί με απαλούς έγχρωμους τονισμούς .

Μερικές φορές ένα αίσθημα αναζήτησης αποτελεί το κίνητρο, ξεκινώντας από διαφορετικά αφετηριακά σημεία καταλήγεις σε απρόσμενους τερματικούς. Άλλοτε το παράδοξο της μνήμης σπάζει τα φράγματα, συγχωνεύοντάς τα σε ενιαία μορφώματα. Σε αυτές τις στιγμές νιώθω επιβάτης ενός πλοίου μεσοπέλαγα, το παράδοξο της θέσης αυτής μεγεθύνεται καθώς, ενώ βρίσκεσαι ακόμα στο κατάστρωμα πίνοντας μια γρανίτα φράουλα (ύστερα από υπερκατανάλωση των υπόλοιπων συνεπιβατών το λεμόνι τελείωσε), εντελώς απροσδόκητα αποκτάς ένα επιπλέον σημείο θέασης, δηλαδή του εαυτού σου από την ακτή. Μάλλον η νέα θέση σού επιτρέπει μια εποπτεία μεγαλύτερης κλίμακας, αφού μη όντας εξοικειωμένος με τέτοια απρόσμενα γεγονότα σαν μην προνοητικός άνθρωπος δεν διαθέτεις κιάλια στη χειραποσκευή σου, παρατηρείς το σύνολο του σκάφους και εικάζεις πως κάπου εκεί σαν μια κουκιδούλα στέκεται ο εαυτός σου με μια μισοτελειωμένη γρανίτα φράουλα στο χέρι .

Τα εξωτερικά όργανα του εαυτού στο κατάστρωμα πληροφορούν το κεντρικό σύστημα πως βρίσκεσαι σε μια κατάσταση κίνησης, η οποία μεταφράζεται σε όρους ταξιδιού, δημιουργώντας έναν εσωτερικό βρασμό, ένα αίσθημα ανάτασης συνδαυλισμένο από μια επικείμενη εξερεύνηση. Ο άλλος εαυτός ελαφρώς χολωμένος, παρατηρεί το πλοίο και κρίνει πως παραμένει στάσιμο, σχεδόν αγκυροβολημένο μεσοπέλαγα, αμφισβητώντας το φαινομενικό ταξίδι, καθώς και την όποια δυνατότητα κίνησης. Έτσι, αφού παρέλθει το αρχικό σοκ και η καρδιακή λειτουργία επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς, αναγνωρίζει το οξύμωρο της κατάστασης και αναχωρεί πεζός για το πλησιέστερο αναψυκτήριο αγοράζοντας την πολυπόθητη γρανίτα λεμόνι.

Δημήτρης Σιδηροκαστρίτης